بدون مقدمه، به این جمله دقت کنید: «اقدامات تشریفاتی و نمایشی از قبیل حضور یافتن در حرم امام خمینی، عکس گرفتن با کارکنان غسالخانه بهشت زهرا، نیمهشب به وزارتخانه رفتن وزرا و روز پنجشنبه جلسه دولت را تشکیل دادن، فقط در صورتی جواب میدهند که در سفره مردم اثر بگذارند، قیمتها را کاهش بدهند و مرگ و میرهای کرونائی را به طرف صفر شدن ببرند. در غیر اینصورت دولت سیزدهم هم میشود مثل دولتهای دیگر»
ظاهر این حرف زیباست. اما اگر بدانیم که این جملات را کسی گفته که هشت سال و هرروز روزنامه چاپ می کرد در تیراژ بالا و اگر بگردی در لابلای مطالب این هشت سال حتی یک نصیحت به دولتمردان آن زمان نمی یابی.
مقایسه کنید با حدود ۱۵ روز از تشکیل دولت جدید. مسیح مهاجری مدیر مسول روزنامه جمهوری اسلامی انگار در طول این هشت سال در کما بوده و الآن شفا یافته است. زبانش گویا شده و افاضه نموده اند.
آن روز که رییس جمهور مورد علاقه ایشان حتی آب خوردن ما را به برجام گره زد، وعده داد که به محض امضای برجام تمامی تحریمها برداشته می شود، اموال و پولهای بلوکه شده آزاد می شود.
گشایش مالی و بانکی ایجاد می شود و سیل سرمایه گذاری خارجی در ایران راه می افتد، یک سطر در روزنامه ایشان دیده نشد که بوی سفره مردم را بدهد. نگفتند که سفره مردم با وعده های کذایی پر نمی شود.
اما امروز از سر دردمندی!! یاد از سفره های مردم می کند. فرض کنیم حرف شما درست باشد اما نیتتان خیر. بله، ساده زیستی و مردمی بودن باید در نهاد انسان باشد و در وجود هرمسوول و کارگزاری نهادینه شده باشد.
اما نگرانی شما از این است که آنان که این وقایعی که به رییس جمهور جدید نسبت داده اید را میبینند و قبلا هم از دولتمردان تحت حمایت شما خلاف آن را دیده اند و یکبار رییس دولتشان را که با رای خود انتخاب کرده اند در دوران کرونا در میان حتی کارگزاران خود هم ندیده اند تا چه رسد به مردم
از خود سوال کنند که پس کرونا نمی توانست بین رییس جمهور و مردم فاصله بیاندازد، آنها را از هم جدا کند واین فاصله ها، بهانه ای دیگر می طلبید و شما بهتر از همه می دانید که آن بهانه، جز عدم اقبال مردم از آنها و داشتن روح فاصله از مردم برای حفظ قدرت نیست.
مخلص کلام این که کلام شما بوی نفاق می دهد. سکوت در مقابل آن همه سهل انگاری و فاصله از مردم و خوی اشرافی گری یک رییس جمهور و برآشفته شدن در مقابل اقدام مردمی یک رییس جمهور دیگر.
بهتر بود این قسمت از نصیحت خود را که از امام راحل مایه گذاشتید یک بار و فقط یکبار هم برای دولت قبل می نوشتید که « آقای رئیسجمهور به هر یک از وزرا یک نسخه از وصیتنامه امام را بدهند و تاکید کنند هر روز قبل از شروع به کار قسمتی از آن را بخوانند.
یک عکس از داخل حسینیه جماران هم در اطاق وزرا نصب شود تا همواره به یاد بیاورند که امام در چه مکان سادهای بارعام میداد و حتی اجازه نداد دیوار حسینیه را رنگ کنند.
وزرا اگر اهل عمل باشند، همین کافی است. به بهشت زهرا و حرم امام هم خودشان هر وقت خواستند به تنهائی و بدون تشریفات و زیارتنامه خوانی بروند و با امام نجوا کنند و بگویند که شما اهل اشرافیگری نبودید...»
والبته که برایتان صرف نمی کرد چنین کنید، زیرا خود از همان جنس بودید، از جنس ...
زیاده جسارت است.