به بهانه روز وهفته ی تکریم معلمان و اساتید از استادی یاد دارم که همیشه می گفت: هر رنج دوست
داشتنی صیقلی است بر روح و با هر تمرین دوست داشتنی روح ماست که زلال می شود.روان دکتر غضنفری شاد، چقدر درست...چقدر دقیق!
هر هفته با دانشجویانی روبرو می‌شوم که دوست دارند تاثیرگذار شوند .هنر همچون منی همواره در آن بوده است که برایشان باوری خلق کنیم که آنها به دلایلی تدقیقی و تغنینی ایمان بیاورند که می توانند به رؤیاهایشان برسند.تأثیرگذاری همیشه یک انضباط بوده و هست و مثل هر انضباط دیگری ، آموختنی است.باید دچار تاثیر شد...
وقتی کشف می‌کنیم که چطور دچار ِ آن شده‌ایم ،می‌بینیم که هر ذرهٔ بدنمان با آن عجین شده است، می‌بینیم که هر حرکت ما تابع شرایط اوست و هیچ گریزی هم نیست...
باید خودمان را با تمام نگاه های غنی از اخلاق، خرده آگاهی های بزرگ و قدم های بهینه ی گام آور، ببخشیم.ببخشیم تا ادامۀ جاده دیده شود وتازه دیگران کنار ما میسورِ مسرت شوند.
جاده‌ای که هنوز مسافرش هستیم، هنوز ادامه دارد. بارِ نا آگاهی و تهی بودن ، بارِ توهم مفید بودن، بار مبتنی بر سندروم کم خوانی را که بر زمین بگذاریم، قدم‌هایمان سبک‌تر می‌شود...
رسالت ما به عنوان یک همراه کنار بچه ها، شاید همین باشد که به قول «کارنگی» تمام قامت روبرویشان بایستیم و با ادب بگوییم: همهٔ واقعیت‌های وجودی تو در امروز نهفته است:
«موهبتِ رشد، شکوه اعمال و کردارهایت
و افتخار پیروزی‌های تو»، واین همه ی هنر تاثیر است.
ما همچنان براین باور میمانیم و در طریقت این آرمان مساعی مصروف می کنیم که ؛ ما آن‌طور که حس و فکر می‌کنیم، با دیگران ارتباط برقرار می‌کنیم؛ نه تنها با گفتار و کردارمان، بلکه با حالت‌ها، آهنگ صدا و هرآنچه حال‌مان به ما می‌گوید، هرآنچه رسالت ما ، ما را بدان متعهد مینماید، هرآنچه پایبندی ومتضمن شدن به اخلاق موظفمان میدارد...
حال امروز در گام دوم، آنچه مهم است، این است که تاب بیاوریم و صبر کنیم، تا به چشم خود ببینیم که استعدادِ بی‌همتای انسان در اوجِ تلاش و کوشش، چگونه یک پایانِ غم‌انگیز را به پیروزیِ عظیم تبدیل می‌کند.آنگونه که مدنظر است.
امروز ، بهترین زمان برای تکرار این فضیلت نهفته است که در سالروز تکریم همه معلمان، همه اساتید، همه آنهایی که تا ابد وامدارشان خواهیم ماند، بلند و با افتخار فریاد برآوریم که:
ما نیز چون شما و در ادامه ی مسیر شما، هیچ‌وقت بابت عشق‌هایی که نثار دیگران کرده ایم و بعدها به این نتیجه رسیده‌ایم ذره‌ای برای تلاش و حمیتمان ارزش قائل نبوده‌اند، افسوس نخورده ونمیخوریم.
ما نیز چون شما، آن چیزی را که باید
به زندگی ببخشیم، بخشیده ایم ومی بخشیم و چه چیزی زیباتر از عشق...عشق به مبانی درست تلاش و مقاومت.
بسیاری از دانشجویان ثابت کرده اند که روشنای پایان، ارزش این گونه تلاش را دارد. به قول «مصطفی مستور»؛
عشقی بی قاف...بی شین...بی نقطه.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
