شکر گزار باشیم بابت نعمتهایی که داریم و حواسمون نیست و غافل شدیم از داشتنشون
توی این سالها ذره بین دست گرفتیم و از نداده ها و نداشته هامون گله کردیم و بسیاری از ادمهایی رو هم که میشناختیم و حتی نمیشناختیم قضاوت کردیم و بهای این نگاه و قصاوت ها و مقایسه هامون شد، تنگ شدن به شمار افتادن نفسهای انسانها و خونواده هایی دیگر.
روزگار ما شده، روزگار سراسر قضاوت های منفی و ناآگاهانه و سطحی،اما با تاثیرات عمقی خیلی ها شدیم مقایسه گر، تعدادی شدیم تحلیل گر، عده ای شدیم کارشناس و صاحب نظر
ولی واقعا ما اینقدر که وقت برای این مسائل و دیگران می گزلریم برای خودمون چقدر وقت گذاشتیم؟
شده در معرفی خودمون فقط نقاط ضعف و اشتباهاتمون رو بگیم و چشممون رو روی خوبی ها و نقاط مثبت زندگیمون ببندیم؟!
چرا تلاش نمی کنیم و نمی خواهیم نقاط مثبت مقابلمون روهم ببینیم و اگه اشتباهی هم رقم خورد، خودمون رو توی اون لحظه و شرایط قرار بدیم و تصور کنیم اگه ما بودیم چه اتفاقی رو رقم میزدیم و اگه این اشتباه و یا شاید اظهار سلیقه و عقیده رو کرده بودیم از دیگران چه توقعی داشتیم؟
باور کنید من به شخصه توی خیلی از رخدادهایی که دیدم و شنیدم یک لحطه فقط خودمو جای طرف مقابل گذاشتم و دیدم که من میتونستم اشتباه بزرگتری رو مزتکب بشم و خدارو شکر کردم چون در اون موقعیت قرار نگرفتم.
منِ سراپا نقص و تقصیر که نقاط تاریک زیادی در وجودم دارم باید بیشتر به خودکاوی و شناخت خودم بپردازم تا حداقل از تکرار شون جلوگیری کنم و به مرور زمان از خودم دورشون کنم.
بیایید تا باهم عهد ببندیم و تلاش کنیم پیش از اینکه دنبال حال خوب و تغییر در دیگران باشیم حال خودمون رو خوب کنیم و تغییرات مثبتی در درونمون ایجاد کنیم.
اگر دنبال تقویت و تغییر خودمون باشیم، دیگه فرصتی نخواهیم داشت که دنبال نقاط تاریک و مبهم دیگران باشیم و بی شک جامعه امن تری خواهیم داشت تا با آرامش بیشتری زندگی کنیم.
خبرهای تلخ آغازین روزهای بهار سال جدید تلنگری بود برای همه ما، صحبتهای خانواده های داغدار این عزیزان، خبر از متهم بودن تک تک ما می داد، بدون اینکه اونهارو کامل بشناسیم و در جایگاهشون قرار گیریم، قضاوت و مقایسشون کردیم و نمیدونستم با این رفتارمون چه ضرباتی رو بر پیکر معصوم و نگران و بی سلاح و بی دفاعشون زدیم.
با فوت این عزیزان، متاثرشدیم و موجی از تلخی و ناراحتی در فضاهای مجازی به پا کردیم و دنبال خبرهایی بودیم تا یکی رو مقصر کنیم ، غافل از اینکه، خیلی وقت پیش، من و امثال من باعث مرگ اجتماعی و روحی و منزوی شدن این دو عزیز شده اند و توی سال جدید تنها خبر مرگ جسمشون رو شنیدیم و تشییع نمادینی برگزار کردیم تا برای همیشه در دل خاک آرام بگیرند و داغی ماندگار بر دل خانواده هایشان باشد.